عموما "فرار" در ذهن ما نشانه ضعف و ناتواني است و البته غالبا هم همين طور است. * فرار از قبول مسئوليت، * فرار از انجام وظايف شخصي و اجتماعي، * فرار از پذيرش حرف حق، * فرار از ميدان جنگ و بسياري ديگر از فرارها نشانه ناتواني و کمبود قدرت، آگاهي و مسئوليت پذيري است و همواره توصيه مي شود که بايد استقامت نمود و ميدان را ترک نکرد. اما اگر دقت کنيم علت ناپسند بودن همه فرارها اين است که با فرار، گوهر ارزشمندي را از دست مي دهيم. مثلا کسي که از قبول مسئوليت فرار مي کند، گوهر تعهد و اعتماد به نفس را از دست مي دهد و آنکه از پذيرش حرف حق فرار مي کند گوهر "حق پذيري و جوانمردي" را از دست مي دهد. در اين ميان فراري هست که با آن فرار نه تنها چيز ارشمندي را از دست نمي دهيم بلکه گوهر بسيار بسيار قيمتي را بدست مي آوريم و آن "فرار از گناه" است. بله شيطان هاي جنّي و انسي همواره دامهايي بر سر راه ما مي گسترانند و تلاش مي کنند ما را خام کنند و آرام آرام ما را به لبه پرتگاه گناه و نافرماني خداي مهربان سوق داده و در يک لحظه غفلت ما را به داخل پرتگاه سقوط دهند. پس هرگاه احساس کرديم يک محفل، يک جشن، يک پارتي، يک شغل، يک تفريح، يک معامله و يا يک دوستي، در حقيقت دامي از دامهاي شيطان است و ما توان حفظ محيط که نه! حتي توان حفظ خودمان را از آلودگي به گناه نداريم بايد به قول قديمي ها دو پا داريم دوپا هم قرض کرده و با تمام توان از محيط گناه فرار کنيم. اين فرار مبارک، دستاوردهاي خوبي دارد، پاکي، موفقيت در نبرد با شيطان و بالاخره جلب رضاي خداوند از مهمترين آثار اين فرار است. قرآن کريم در سوره مبارکه يوسف اشاره مي فرمايد که چگونه يوسف پاک از آلوده ترين و خطرناکترين دامهاي شيطان گريخت و اجازه نداد با سهل انگاري، ديربه هم گشتن و ترديد و شک کاري اتفاق بيافتد که شيطان کام روا گردد. هنگاميکه يوسف با مقامت سرسختانه همسر عزيز مصر مواجه شد و نتوانست با موعظه و نصيحت او را از سرمستي هوسراني، به خود آورد احساس کرد اگر بيش از اين در آن لغزشگاه بماند خطرناک است و بايد خود را از آن محل دور سازد لذا در آيه 25 سوره يوسف مي فرمايد: "با سرعت به سوي درِ کاخ دويد تا در را باز کند و خارج شود. همسر عزيز نيز بي تفاوت نماند، او نيز به دنبال يوسف به سوي در دويد تا مانع خروج او شود. و به اين ترتيب يوسف با فرار از محيط گناه با عمل به خداي مهربان اعلام کرد که دوست دارد پاک باشد و خداوند هم او را ياري کرد.نه تنها او را از گناه نجات داد بلکه او را به عزت و عظمتي بي نظير رساند.

آري جايي که بايد فرار را بر قرار ترجيح داد، زمينه گناه است.

منبع: حبل المتین

دیباچه ی عشق و عاشقی باز شود ، دلها همه آماده ی پرواز شود ، با بوی محرم الحرام تو حسین ، ایام عزا و غصه آغاز شود. فرا رسیدن ایام محرم پیشاپیش بر عاشقان سالار شهیدان تسلیت باد.

بسم رب الزهرا

منبع:وبلاگ خون شهدا

در قرآن آیات متعددى است كه از روح و روان دشمن و از عمق كینه‏ هاى او پرده بر مى‏دارد و بیان مى‏كند كه دشمن براى اهل ایمان چه آرزوهایى دارد، از جمله: 
1. دشمن براى ما سختى و دردسر مى‏خواهد و با هر نوع پیشرفت و رفاه ما مخالف است. «ودّوا ما عَنِتُّم»(آل‏عمران، 118.) («عَنِت» به معناى دردسر است) 
2. دشمن براى ما غفلت مى‏خواهد، غفلت از سرمایه‏ها، قدرت‏ها و امثال آن. «ودّ الّذین كفروا لو تغفلون»(نساء، 102.) بنابراین، هر سخن و برنامه و حركتى كه مسلمانان را غافل كند، گامى در جهت اهداف و خواسته‏هاى دشمن است. 
با هوشیارى باید از امكانات نظامى و اقتصادى حفاظت كرد. «ودّ الّذین كفروا لو تغفلون عن أسلحتكم و أمتعتكم»(نساء، 102.) 
غفلت امّت اسلامى حمله غافلگیرانه و شبیخون دشمن بى‏دین را در پى خواهد داشت. «فیمیلون علیكم میلةً واحدة» 
3. دشمنان آرزو مى‏كنند تا شما از دین و مكتب خود دست بردارید. «ودّوا لو تكفرون»(نساء، 89.) و اگر به این آرزو نرسند، لااقل براى شما آرزوى تسلیم و سازش دارند. «ودّوا لو تدهن فیدهنون»(قلم، 9.) یعنى دوست دارند شما با آنان مداهنه كنید تا آنان نیز با شما مداهنه كنند. این نمونه‏اى از آرزوهاى دشمن است. 
آنان دوست ندارند كه ببینند مسلمانان صاحب پیامبرى بزرگ، كتابى بى تحریف و چشم اندازى وسیع هستند به گونه‏اى كه مكتب آنان بر تمام ادیان غالب شود و با تمام تبعیضات نژادى، اقلیمى، زبانى، خرافات، تحریفات، عوام فریبى‏ها مبارزه كند. آرى، دشمن براى شما هیچ خیرى نمى‏خواهد. «ما یودّوا الّذین كفروا من أهل الكتاب و لا المشركین أن ینزّل علیكم من خیر من ربّكم»( بقره، 105.) 
دو نكته مهم از این آیه استفاده مى‏شود؛ 
یكى این‏كه در این حقّه و كینه و روش مبارزه، گاهى اهل كتاب و مشركان، همفكر و همدست هستند. 
نكته دیگر آنكه دشمنان حتى از رسیدن مقدار كمى خیر به شما ناراحتند. «من خیر» ولى حسادت حسودان هیچ اثرى در اراده و لطف خدا ندارد. خداوند به هركس كه حكمتش اقتضا كند، هر چه بخواهد مى‏دهد. «و اللّه یختصّ برحمته من یشاء»

قاعده روزگار جوانی

احـساسات دوران جوانى مساوی است با داشتن دوست و دوستی کردن. اما همین دوستی کردن برای خود راه و رسمی دارد که اگر بخواهی خلاف قاعده عمل کنی حتماً بازنده می‌شوی.

***

قرآن مى‏فرماید: «مَن جاءَ بالحَسنَة فلهُ عَشر أمثالها»(سوره انعام، آیه 160) هر كس كار شایسته‏اى بیاورد، ده برابر پاداش دارد. آنچه مهم است آوردن كار شایسته به قیامت است، نه انجام آن در دنیا. 
رساندن جنس به مقصد ارزش دارد، ولى اگر جنسى را در وسط راه از بین بردیم، ارزشى ندارد. بسیارى از كارهاى به ظاهر نیك دچار آفاتى مى‏شود كه به مقصد نمى‏رسد: 
یا در آغاز، كار را با ریا و خودنمایى شروع مى‏كنیم و هدف الهى نداریم، یا در وسط كار گرفتار غرور و عُجب و خودخواهى مى‏شویم و یا بعد از انجام كار، گناهى مى‏كنیم و آثار آن را محو مى‏كنیم. 
گرچه در این سه مورد كار شایسته انجام گرفته، ولى سالم به مقصد نرسیده است. لذا قرآن نمى‏فرماید: هركس كار شایسته انجام دهد ده برابر پاداش دارد، بلكه مى‏فرماید: هر كس كار شایسته خود را تا قیامت بیاورد، ده پاداش دارد. «مَن جاء بالحسنة»

نوك بیل به خاطر درگیرى با خاك، همواره سائیده مى‏شود، ولى در عوض سفید و برّاق و تیز است، امّا قسمت‏هاى بالاى آن گرچه آهن ضخیم است، ولى سیاه و زنگ زده است. 
همچنین امّتى كه جهاد مى‏كند و جوانان خود را به جبهه مى‏فرستد و از مكتب و وطن خود دفاع مى‏كند، گرچه جوانانى را از دست مى‏دهد و به ظاهر این امّت استهلاك دارد، امّا در دیدگاه بین المللى و قضاوت وجدان‏هاى بیدار، این امّت رو سفید و عزیز است، برخلاف امت ترسو و استعمارپذیرى كه به ظاهر، آسایش و نفرات بیشترى دارد، ولى رو سیاه و زنگ زده است.

منبع:سایت آقای قرائتی

هرگز. در قرآن مى‏خوانیم؛ علم چند نوع است و هر كدام حكمى دارد: 
الف) علم مفید. 
ب) علم مضرّ. 
ج) علمى كه ن‏ه مفید است و نه‏مضرّ. 
براى فراگیرى علم مفید، موسى به دنبال خضر به سیر و سفر مشغول مى‏شود و پس از پیدا كردن استاد به او مى‏گوید: آیا اجازه مى‏دهى تا تو را همراهى كنم و از علومى كه آموخته‏اى آنچه مایه‏ى رشد است به من بیاموزى؟ «هل اتّبعك على أن تُعلِّمَنِ ممّا عُلِّمتَ رُشدا»(كهف، 66.) 
در آیه‏ ى 259 سوره ‏ى بقره مى‏خوانیم كه عُزیر پیامبر، سوار بر الاغى شد و عازم سفر گردید و از كنار روستاى مخروبه‏اى گذشت از خدا پرسید: چگونه مردگان این قریه را زنده خواهى كرد؟ خداوند جان او را گرفت و پس از مدّتى او را زنده كرد. آنگاه از او پرسید: چه مدتى است كه اینجا مانده‏اى؟ گفت: یك روز یا قسمتى از روز. 
خداوند به او فرمود: تو صد سال است كه در اینجا بوده‏اى، به نوشیدنى و غذایت كه همراه داشتى نگاه كن كه با گذشت صد سال تغییر نیافته و به الاغ خود نگاه كن كه چگونه متلاشى شده است. اكنون به استخوان‏هاى الاغ بنگر كه چگونه آنها را به هم پیوند مى‏دهیم و بر آن گوشت مى‏رویانیم. 
از این ماجرا مى‏فهمیم كه علم مفید و دریافت حقیقت به قدرى ارزش دارد كه انسان بزرگى همچون حضرت عزیر صدسال مى‏میرد كه نكته‏اى بفهمد و میزان علم خود را با تجربه و پرسیدن بالا ببرد. 
چنانكه نمونه‏ى دیگر آن در آیه‏ى 260 سوره‏ى بقره نیز آمده است كه خداوند براى اطمینان قلب حضرت ابراهیم، او را به مشاهده حسى از طریق كشتن چهار پرنده (طاووس، خروس، كبوتر و كلاغ) و مخلوط كردن گوشت آنها و قرار دادن هر تكّه‏اى از آن بر سر چند كوه و سپس به اسم فراخواندن و جمع شدن ذرات هر یك بر جاى خود، فرمان مى‏دهد. 

اسلام نسبت به تمام نیازهاى طبیعى انسان عنایت دارد و صدها نكته و دستور در مورد تغذیه، مواد غذایى و مقدار آن و نوع آن و شیوه استفاده‏ى از آن را داده است؛ مثلاً از نظر بهداشتى مى‏فرماید: میوه‏ها را بشویید و با پوست بخورید، دست خود را بشویید و با پارچه خشك نكنید. از غذاى داغ، شب مانده و پیش مانده حیوان، مصرف پى‏درپى گوشت، مصرف گوشت قرمز بدون چربى و پرخورى پرهیز كنید و غذا را خوب بجوید و تا گرسنه نشده‏اید، غذا نخورید و قبل از سیر شدن از غذا خوردن دست بكشید و در غذا دقت كنید و بیاندیشید و... .